دارم با تلفن صحبت می کنم. دیانا را هم می بینم که سر میز می رود و ظرف آبنبات را می بیند. (معمولا این ظرف را دم دست نمی گذارم چون دخترک علاقه زیادی به خوردن آبنبات دارد!!!!)

آبنباتی بر میدارد. چنان شانه هایش را بال برده و آبنبات را محکم به سینه چسبانده که انگار هندوانه ای در بغل دارد.

سوار آسانسور قطار شهری بودم، دو تا دختر نوجوان هم سوار شدند. اولی به دومی گفت: "مامانت باز رفته اونجا"؟ دومی گفت:" آره بابا هر روز میره". اولی گفت: "ای بابا مامان تو از مامان من بدتره،هر کی تو فامیل دستش بشکنه، سرش بشکنه، پاهاش چلاق شه... مامان من اولین نفریه که میره کمک."

دومی گفت: "ولش کن این مامانها رو همشون مثل همن..."

براستی ما مادرها چقدر افراط می کنیم در این مساله. به جای اینکه فرزندانمان را راغب به کمک کنیم، دلزده شان می کنیم. فراری می شوند و حوصله شان را سر می بریم.

این روزها خیلی به این مساله فکر می کنم....

هفته پیش با دخترم به کتابخانه بچه های آسمان رفته بودیم. مثل همیشه دیانا رفت به سراغ قفسه ها تا برای خودش کتاب انتخاب کند. در میان آن همه قفسه پر کتاب دخترکم تنها به سراغ آن کتابهایی می رفت که نمونه اش را در خانه داشت. مجموعه کتابهایی مثل "شغل های آینده من" یا " الفی اتکینز" و ... . سعی کردم توجه اش را به کتابهای دیگر هم جلب کنم که خیلی موفق نشدم. 

کتاب یار بی زبان مهربان. برایم سخت است دنیای بدون کتاب را تصور کنم. حتی هنوز با کتابهای دیجیتالی و فایل های پی ای اف کتابها هم انس نگرفته ام،  مگر مجبور باشم و کتاب مورد نظرم را به صورت چاپی پیدا نکنم. ادعایی در کتابخوان بودن ندارم ولی بسیار دوستش دارم.

دیانا: مامان این کره زمین که به دور خورشید می چرخه... چرا ما خورشید رو می بینیم ولی زمین رو نمی بینیم؟