از کتاب وضعیت آخر- قسمت هفتم

من خوب نیستم- شما خوب هستید

این وضعیت وضعیت کلی و جهانی اوایل کودکی و برداشت منطقی نوزاد از تولد و دوران کودکی است. در این وضعیت عامل خوب بودن هست چون نوازش هست. هرکودکی این نوازش را احساس می کند صرفا از این جهت که باید او را بلند کرد، لمس کرد و از او نگه داری کرد. بدون این حداقل نوازش او زنده نخواهد ماند. در این وضعیت عامل خوب نبودن هم هست. این نتیجه گیری و برداشت او از خودش است.(ص-57)

بچه فاقد وسایل و تجربه لازم برای تعیین تصویر واقعی از خود است. بنابراین تنها ملاک برای او عکس العمل دیگران نسبت به اوست. دلایل زیادی در کار نیست که او این عکس العمل ها و ارزشیابیها را مورد سوال قرار میدهد و به هر صورت او بیشتر از اینها کوچک و ناتوان است که آنها را به مبارزه بطلبد... . او مطیعانه احکام و قضاوتها و همه چیز آنها را می پذیرد – چیزهایی که در ابتدا به صورت کلمات، اشارات یا حرکات به کودک ابلاغ می شود... بدین ترتیب طرز برخوردی که در اوایل زندگی بوسیله شخص یاد گرفته می شود تا پایان عمر در او هست- با این احتمال که موقعیتها و محیطهای فوق العاده بعدی یا تجربیات بعدی می تواند در او تاثیر بگذارد.(ص58)

من خوب نیستم- شما خوب نیستید

درپایان یک سالگی امر بسیار مهمی برای بچه اتفاق می افتد، او راه می رود. دیگر لازم نیست بلندش کنند. اگر مادرش در سال اول از روی اجبار از او نگه داری کرده است حالا دوره پایان آن نوازش ها است چون کودک می تواند حرکت کند، راه برود و یک جا باقی نماند. همچنین برای یک چنین فرزند و مادری دوره تنبیه فرا رسیده است زیرا حالا کودک می تواند از گهواره پایین بیاد و خودش را قاطی هر کاری بکند. ممکن است به خودش آسیب بزند چون تحرک او باعث می شود به اشیا برخورد کند از پله بیافتد و ... .

زندگی راحتیهای سال اول زندگی را ندارد. اگر این وضع رها شدگی و سخت ادامه پیدا کند و در طول دو سالگی تسکین نیابد، طفل این نتیجه گیری را خواهد داشت که من خوب نیستم – شما خوب نیستید. در این وضعیت رشد بالغ متوقف می شود زیرا یکی از ابتدایی ترین وظایفش- یعنی دریافت نوازش- مختل شده است و ممکن است این احساس بوجود آید که منشا نوازش دیگر وجود ندارد. شخصی که در این وضعیت قرار دارد به هیچ چیز اهمیت نمیدهد. امیدی وجود ندارد. او زندگی را فقط می گذراند.(ص60)