از کتاب وضعیت آخر- قسمت ششم

تامس هریس در کتاب خود(وضعیت آخر) به چند تولد اشاره می کند. اولین آنها تولد سلولی نام دارد. زمانی که نطفه بسته می شود و جنین طی نه ما شکل می گیرد و کامل می شود. در این نه ماه تا تولد زیستی  ( یعنی زمانی که کودک متولد می شود) فرد در محیطی زندگی می کند که کاملترین شرایطی را دارد که در همه عمر خود تجربه می کند . این زندگی را معمولا یک حالت همزیستی صمیمانه می نامند.

پس از آن به هنگام تولد واقعی در عرض چند ساعت نوزاد در تضادی فجیع با محیط قبلی به جلو رانده می شود و در معرض عوامل بیگانه و هولناک از قبیل سرما، ناهمواری، دستهای خشن، فشار و زور و تنهایی قرار می گیرد. بنا بر چندین فرضیه درباره رویداد فجیع تولد، احساس تولید شده این تجربه در مغز کودک بنحوی ضبط می شود و باقی می ماند. این فرضیه با موارد فراوانی از رویاهای تکرار شونده که بوسیله اشخاص مختلف پس از یک گرفتاری روحی تجربه می شود تاکید شده است. بیمار خوابی را توصیف می کند که در آن از میان آب آرامی که در آن غوطه ور است ناگهان به درون سوراخ فاضلاب کشیده و فرو برده می شود و در اینگونه خوابها او همچنین حرکت با سرعت زیاد و فشار شدید را تجربه می کند.(ص-53)

دقایقی پس از تولد یا یک نجات دهنده روبرو می شود کسی که او را بغل می کند و نوازشش می کند و این ابتدای تولد روانی کودک خواهد بود. و شروع التیام رنجهای او در سفر تولد. این نوازشها و در آغوش گرفتن ها مسیر اراده کودک را برای زنده ماندن باز می کند و اهمیت حیاتی دارد چنانکه اگر این نوازشها و لمس ها نباشد او خواهد مرد و اگر جسما نمیرد به لحاظ روحی خواهد مرد . چیزی که در شیرخوارگاه ها و مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست به کرات اتفاق می افتد.

پیاژه می گوید: طی دو سال اول زندگی، تکامل حسی- حرکتی هوش کودک و همچنین احساس او از عظمت و پیچیدگی جهان، ظاهرا او را به یک حالت تعادل که در مرز منطقی فکر کردن است میرساند. (ص-54) به نظر نویسنده این نتیجه گیری طفل درباره خودش و دیگران یا وضعیت زندگی او در پایان دو سالگی و یا سه سالگی رخ می دهد. و در نهایت منجر به یک تصمیم گیری درباره خودش و دیگران می شود که می تواند چهار حالت داشته باشد.

1-من خوب نیستم- شما خوب هستید

2- من خوب نیستم- شما خوب نیستید

3- من خوب هستم- شما خوب نیستید

4- من خوب هستم- شما خوب هستید

ادامه دارد...