از کتاب وضعیت آخر- قسمت پنجم

... مادر معتقد است که بهترین راه برای اینکه به پسر سه ساله اش یاد بدهد که بازی کردن در وسط خیابان خطرناک است این است که وقتی این کار را کرد کتکش بزند. عکس العمل بچه از کتک ترس و خشم و احساس ناراحتی است- بدون اینکه به این حقیقت توجه کند که مادر او را دوست دارد و برای حفظ جان اوست که این عمل را انجام میدهد. به هر حال این ترس و خشم و احساس ناراحتی ضبط می شود. بعدها وقتی کودک فهمید که مادرش حق داشته و راست می گفته، تجربه آن احساس پاک نمی شود. ولی استنباط اینکه چگونه موقعیت اصلی بچگی احساس های "خوب نیستم" متعددی از این نوع تولید نموده، می تواند آن بچه را امروز از بازنواختن آن ضبط ها رهایی بخشد. ما نمی توانیم احساس ضبط شده را پاک کنیم. ولی می توانیم، اگر خواستیم، کلید را بزنیم و آنها را موقتا متوقف کنیم.(ص-43)

احساس های زیادی از کودک را با خود حمل کنیم و بیشتر اوقات نمی فهمیم که این احساس از کجا ناشی می شود ولی اگر در رفتارمان دقیق شویم آنها را می یابیم. از وقتی این کتاب را خوانده ام بیشتر بر روی رفتارم تمرکز می کنم. و بارها مچ خودم را گرفته ام. و احساس های ناخوشایند را متوقف کرده ام و چقدر سبک تر شده ام.

در اوایل زندگی هر طفلی به این نتیجه می رسد که من خوب نیستم. درباره پدر و مادر خودش هم به این نتیجه می رسد که شما خوب هستید. این اولین چیزهایی است که طفل درباره زندگی و دنیایی که باید عمری را در آن بگذراند، احساس می کند و این وضعیت من خوب نیستم- شما خوب هستید مهمترین تصمیم تمام عمرش است. این نتیجه گیری به طور دائمی در او ضبط می شود و در تمام کارهایی که می کند تاثیر خواهد داشت. با وجود این، از آنجا که این یک تصمیم است، می تواند تغییر کند- اما فقط با یک تصمیم دیگر و نه پیش از آنکه آن تصمیم اولیه فهمیده شود.(ص-49)

ادامه دارد ...