زنگ کاردستی به روایت دوربین

زینب نازنینم، دوست جونی جونیِ خودم، نمیدونم چرا این چند وقته هر چی میخوام برات کامنت بذارم پیش نمیاد. میشه گفت همه ی روزهای دیانایی رو خونده م ولی به کامنت که رسیده یه چیزی پیش اومده. امروز عزمم رو جزم کردم که بیام و بنویسم و هزار بار از تو و نگاه و دل مهربونت تشکر کنم که همیشه هستی و مهربانانه ما رو مینوازی. خیلی خیلی دلم براتون تنگ شده. برای لحظه هایی که ازت درس بگیرم، از رفتار و کردارت با دیانا و لذت ببرم که سرزمین من چه مادرای نازنینی داره و چه دخترای خوشبختی. از داشتنت به خودم میبالم زینبم و این زنگ تجربه هایی که هر نواختش برای من یه درسِ بزرگه. پیروز باشی و پویا عزیزِ خواهر. خیلی دوسِتون داریم

زینب جون با اجازه لینکت کردم